‘Als werken je hobby is, moet je lekker doorgaan…’
Albert de Wilde kreeg op de eerste dag van zijn pensionering een verzoek van Fred Westenberg. Of hij mee wilde helpen bij een grote opdracht van Rijkswaterstaat. “’Ga maar’, zei mijn vrouw. Zelf zag ik de klus na een paar jaar VUT ook wel zitten. En daarna ben ik blijven hangen…”, vertelt Albert. Tot deze week dus. Na 22 jaar en vier maanden stopt hij als senior adviseur bij Ingenieursbureau Westenberg.
“Fred Westenberg kon destijds een groot project bij Rijkswaterstaat krijgen. Hij had alleen geen oudere werknemers om dat te begeleiden. Toen belde hij mij. We kenden elkaar van een werkgeversvereniging voor gietasfaltverwerking, waarvan ik voorzitter was en hij secretaris. Westenberg was toen nog een klein bureau met vijf medewerkers. Ervaring met contracten en aanbestedingen ontbrak. Dat heb ik opgepakt”, kijkt Albert terug op zijn begintijd.
Hij begon destijds aan een tweede werkzame leven. Eerder werkte hij onder meer aan grote projecten in Iran en Saoedi Arabië en was hij betrokken bij studieprojecten in het Midden Oosten. Ook was hij directeur van een dochter van de Hollandse Beton Groep. En dat als min of meer gedwongen laatbloeier. “Ik wilde naar de HBS, maar volgens mijn vader was ik daar niet geschikt voor. Daarom leerde ik het vak van timmerman op de Ambachtsschool. Na een jaartje in de bouw wist ik wel dat daar mijn toekomst niet lag. Via via kon ik toen beginnen als jongste bediende bij DHV in Amersfoort, nu Royal HaskoningDHV.”
HTS in twee jaar
Na een succesvol verlopen militaire diensttijd begon hij een studie aan de HTS. “Ik kwam als 2e luitenant uit het leger. ‘Dan wil je geen jongste bediende meer zijn’, dacht ik bij mezelf. Met de HTS-directeur maakte ik de afspraak dat ik in het tweede jaar mocht beginnen. Als ik met de kerst onvoldoendes had, zou ik alsnog naar het eerste jaar gaan. In december stond ik voor Duits en Engels onvoldoende: zonder vooropleiding bleken die talen te pittig. Omdat ik verder alleen maar 8’en en 9’ens had mocht ik toch door. En uiteindelijk rondde ik de HTS in slechts twee jaar af.”
De drive
Dat had alles te maken met ‘de drive’ die hij zijn hele leven behield. “Ik wilde bewijzen dat mijn vader het fout had en dat ik wel degelijk iets kon. Die instelling hield ik later ook in het bedrijfsleven. En het is misschien ook de reden dat ik bij Westenberg nog zo lang heb gewerkt. Samen hebben we een heel mooi bedrijf opgebouwd waarmee we steeds aan vele kleine en grote projecten werkten. De samenwerking met de jonge medewerkers was bovendien collegiaal en heel goed.”
Zelfverzekerd
Albert haalde in zijn periode bij Westenberg veel projecten binnen, stelde daarvoor de contracten op en was daarna betrokken bij de aanbesteding en de realisatie. “Ik heb het geluk dat ik zelfverzekerd over kom. Daardoor voelen opdrachtgevers dat ik kennis van zaken heb. Dat helpt bij het verwerven van opdrachten. En Ingenieursbureau Westenberg groeide in de loop van de jaren natuurlijk uit tot een belangrijke speler in de markt.”
Werken is hobby
Aan stoppen dacht Albert de afgelopen twee decennia niet vaak. “Werken is mijn hobby. Als je het naar de zin hebt, moet je ook als gepensioneerde vooral doorgaan. Voordeel is natuurlijk dat ik redelijk mijn eigen tijd kon indelen. En waar ik in het begin meer dan fulltime werkte, bouwde ik dat de laatste jaren af naar twintig uur per week. ‘Ik ben er als ik nodig ben…’, zei ik het afgelopen jaar al. Maar dan maakte ik toch nog gauw vijftien tot twintig uur in de week.”
Twintig jaar gepensioneerd
En al die jaren bleef Albert nieuwe ontwikkelingen adopteren. Met cursussen en opleidingen bleef zijn kennis actueel. Veel mensen konden daarom nauwelijks geloven dat hij al twintig jaar gepensioneerd is. Lachend: “Begin van dit jaar ging ik mee naar de realisatie van twee houten bruggen in Roermond. ‘Wanneer ga je met pensioen’, vroegen twee mensen. Toen ik zei dat ik al twintig jaar met pensioen ben, moest ik mijn rijbewijs tonen om het te bewijzen.”
Definitief stoppen
Na ruim 22 jaar gaat hij dus nu definitief stoppen. “Als je 87 jaar bent, maakt je lichaam je soms duidelijk dat je ouder wordt. Als ik de wekker niet zet, slaap ik moeiteloos tot 10.00 uur. ‘Dat heb je blijkbaar nodig…’, realiseerde ik mij. Daarom is dit denk ik het juiste moment om te stoppen. Ik kan nu alles nog. Toch blijft stoppen nieuw voor mij: in mijn leven volgde na een functie altijd een nieuwe functie. Nu ga ik dus echt met pensioen, al voelt dat helemaal niet zo.”